استاد سوار، سرهنگ اسماعیل نشاطی

آذرماه را می توان ماه عزای سواری و سوارکاری در ایران دانست. در یازدهم این ماه به سال 1378 شمع وجود استادی بزرگ، مردی وارسته، عاشق انسان و انسانیت و معلم بزرگ اخلاق، سرکار سرهنگ اسماعیل نشاطی به ناگاه خاموش شد و جامعه سواری ایران را عزادار کرد.

این بزرگوار در سال 1304 در تبریز دیده به جهان گشود و تحصیلات ابتدایی را در تبریز به پایان برد و به سال 1324 وارد دانشکده افسری شد و به عنوان افسر زرهی سوار خدمت خود را شروع کرد. او در محضر اساتید بزرگ سواری آن دوران از قبیل استاد تیمسار علی اصغر مبشری، استاد تیمسار مهدی خان خزایی و ... دوره های مقدماتی سواری را پشت سر گذارد و سپس خود فرمانده شد. عشق به اسب و سوارکاری در او چنان می جوشید که در سال 1338 باشگاه سوارکاری جوانان، پونی کلاب، را بنیان گذارد، تا آنچه را آموخته در اختیار جوانان قرار دهد. در سال 1348 عازم فرانسه شد تا در یکی از معتبرترین مدارس سوارکاری دنیا -سومور- شاگردی کند.

در اولین دوره آن مدرسه شاگرد نمونه شناخته شد و به ایران بازگشت. عکس و مشخصات او اکنون زیب سالن آن مدرسه است. استاد نشاطی از سال 1330 تا 1378 شمسی یعنی نزدیک به نیم قرن آموزش داد. هدف نهفته در پس این آموزش انسان سازی بود. خود نمونه انسانی والا که زندگی را وقف شریف ترین کار دنیا یعنی معلمی کرده بود تا واعظ بلا عمل نباشد. به آنچه می گفت و می کرد، ایمان داشت و آنچنان زیست که رفتنش کوهی از غم بر دوش هر آنکسی گزارد که او را از دور یا نزدیک می شناخت. حیف و صد حیف که ورزش سوارکاری در این کشور هیچگاه مجالی برای خودنمایی در میادین جهانی نداشت تا آموخته های استاد نشاطی واقعیت خود را به نمایش گزارد. امّا اگر بسیاری شاگردانش هنوز نتوانسته اند در میادین سوارکاری بدرخشند، ولی آموخته اند که انسان باشند، عطر انسانیت بپاشند و بوی استاد پراکنده کنند.

روحش شاد و راهش مداوم باد

                                                        مهدی جمشیدخانی

                                                          استاد دانشگاه و معلم سوارکاری

قهرمانی ایران
[عناوین آرشیوشده]